بخندید تموز بر سرخ سیب


همی کرد با بار و برگش عتاب

که آن دسته گل بوقت بهار


بمستی همی داشتی درکنار

همی باد شرم آمد از رنگ اوی


همی یاد یار آمد از چنگ اوی

چه کردی که بودت خریدار آن


کجا یافتی تیز بازار آن

عقیق و زبرجد که دادت بهم


ز بار گران شاخ تو هم بخم

همانا که گل را بها خواستی


بدان رنگ رخ را بیاراستی

همی رنگ شرم آید از گردنت


همی مشک بوید ز پیراهنت

مگر جامه از مشتری بستدی


به لوئلو بر از خون نقط برزدی

زبرجدت برگست و چرمت بنفش


سرت برتر از کاویانی درفش

بپیرایه زرد وسرخ وسپید


مرا کردی از برگ گل ناامید

نگارا بهارا کجا رفته ای


که آرایش باغ بنهفته ای

همی مهرگان بوید از باد تو


بجام می اندر کنم یاد تو

چورنگت شود سبز بستایمت


چو دیهیم هرمز بیارایمت

که امروز تیزست بازار من


نبینی پس از مرگ آثار من